Szczelinowanie hydrauliczne ma za zadanie wytworzenie w górotworze sieci spękań (szczelin) w celu wytworzenia dróg migracji gazu do otworu. Dzięki monitoringowi mikrosejsmologicznemu można określać zasięg rozprzestrzenienia się szczelin, który przeciętnie wynosi 100 – 200 m. Formacje łupkowe na terenie Polski występują na głębokościach co najmniej 3 km, pod przykryciem wielu warstw skał nieprzepuszczalnych o dużych miąższościach. Nadkład ten jest bardzo dobrą i skuteczną izolacją, wykluczającą w praktyce możliwość migracji gazu w górotworze do warstw wyżej ległych.
Istnieje potencjalna możliwość niekontrolowanej reakcji górotworu na zabieg szczelinowania poprzez aktywację dużych stref dyslokacji (uskoków) mogących stać się drogami migracji, jednak prawidłowo przeprowadzona przez Inwestora analiza wyników badań geofizycznych oraz archiwalnych danych geologicznych praktycznie eliminuje zaprojektowanie prac w strefie występowania lokalnych stref dyslokacyjnych. Ponadto, wyżej wspomniany nadkład warstw nieprzepuszczalnych również minimalizuje takie zagrożenie.
Innym zagadnieniem jest możliwość niekontrolowanego przedostawania się do wyższych warstw gazu bądź cieczy technologicznych wzdłuż strefy przyodwiertowej. W tracie wiercenia wszystkie przewiercane warstwy powyżej docelowej formacji są izolowane kolumnami rur okładzinowych i cementowane w całym przelocie. Przy prawidłowej konstrukcji otworu, potwierdzonej badaniami szczelności cementowania, ryzyko zanieczyszczenia wód podziemnych przez migrację cieczy technologicznych lub gazu wzdłuż pionowego odcinka otworu jest praktycznie wyeliminowane.
Więcej na ten temat oraz o aspektach środowiskowych piszemy w dziale:
autor: Grzegorz Lichtarski
