
Poszczególne aspekty poszukiwań i wydobycia poruszane są w kilkunastu aktach prawnych, jednak obecnie brak jest kompleksowego, całościowego uregulowania prawnego dla tej branży. Przepisy odwołujące się w sposób bezpośredni do tematyki węglowodorów zawarte są w jednej dyrektywie, natomiast pozostałe aspekty związane z poszukiwaniem i eksploatacją złóż (np. wytwarzanie odpadów, bezpieczeństwo pracy, oddziaływanie na środowisko, kwestie społeczne, itp.) poruszane są dodatkowo w kilkunastu aktach prawnych.
Dyrektywa 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów
Dz. Urz. WE L 164 z 30.06.1994, str. 3Celem dyrektywy jest zapewnienie równych szans dla wszystkich zainteresowanych podmiotów. W dokumencie określono kryteria przyznawania wyłącznego prawa poszukiwania, badania lub wydobycia węglowodorów mające zapewnić, by procedury ubiegania się o wydanie zezwolenia opierały się na warunkach obiektywnych i niedyskryminacyjnych. Poza wymienieniem minimalnego zestawu kryteriów dyrektywa zezwala państwom członkowskim na nakładanie innych wymogów i warunków w zakresie wykonywania działań objętych dyrektywą, pod warunkiem, że są one uzasadnione wymogami koniecznymi, leżącymi w interesie ogółu.
Dyrektywa 92/91/EWG z dnia 3 listopada 1992 r. dotycząca minimalnych wymagań dotyczących poprawy bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników zakładów górniczych wydobywających kopaliny otworami wiertniczymi (jedenasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG)
Dz. Urz. WE L 404 z 31.12.1992, str. 10, z późn. zm.Celem dyrektywy jest określenie minimalnych wymagań mających na celu poprawę środowiska pracy na wiertniach dla zapewnienia wyższego poziomu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników. Uwzględnia obowiązki pracodawców (np. projektowanie, budowanie, wyposażanie miejsc pracy), ochronę przeciwpożarową i przed wybuchami, ewakuację i sprzęt ratowniczy, łączność, profilaktykę zdrowotną, itp.
Dyrektywa Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli zagrożeń niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (Dyrektywa Sevesco)
Dz. Urz. WE L 10 z 14.01.1997, str. 13 i L 345 z 31.12.2003, str. 97Celem dyrektywy jest zapobieganie poważnym awariom z udziałem substancji niebezpiecznych oraz ograniczanie ich skutków dla człowieka i środowiska. Dyrektywa ma zastosowanie do każdego zakładu, gdzie znajdują się substancje niebezpieczne w ilościach równych bądź przekraczających wartości wymienione w załączniku I, części 1 i 2, kolumna 2, z wyjątkiem artykułów 9, 11 i 13, które stosują się do zakładów, gdzie znajdują się substancje niebezpieczne w ilościach równych bądź przekraczających wartości wymienione w załączniku I, części 1 i 2, kolumna 3.
Dyrektywa 2006/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego oraz zmieniająca dyrektywę 2004/35/WE
Dz.Urz. UE L 102 z 11.04.2006 , str.15
Dyrektywa ma na celu zapobieganie wpływowi odpadów wydobywczych na środowisko i zdrowie człowieka oraz zmniejszanie tego wpływu. W akcie tym ustanowiono środki i procedury mające na celu zapobieganie lub zmniejszanie niekorzystnych skutków dla środowiska oraz wszelkich zagrożeń dla zdrowia ludzkiego, spowodowanych gospodarowaniem odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG
Dz.U. L 41z 14.2.2003, str. 26—32Celem dyrektywy jest zagwarantowanie prawa dostępu do informacji o środowisku, które znajdują się w posiadaniu organów władzy publicznej lub które są przeznaczone dla tych organów, oraz określenie podstawowych warunków i praktycznych ustaleń dotyczących realizacji tego prawa. Dyrektywa ma na celu zapewnienie, że informacje o środowisku będą automatycznie stopniowo udostępniane i rozpowszechniane w społeczeństwie, by osiągnąć stan najszerszej możliwej dostępności i rozpowszechnienia w społeczeństwie informacji o środowisku.
autor: Anita Starzycka